Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 γνωστός και ως ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης ή νεανικός διαβήτης, είναι ένας τύπος σακχαρώδους διαβήτη που εμφανίζεται μετά από την αυτοάνοση καταστροφή των β κυττάρων του παγκρέατος. Τα β κύτταρα του παγκρέατος είναι υπεύθυνα για την παραγωγή ινσουλίνης η οποία ως γνωστόν είναι ο κυριότερος παράγων διατήρησης της ευγλυκαιμίας στον οργανισμό μας, βοηθώντας την μετάβαση της γλυκόζης από την συστηματική κυκλοφορία στο εσωτερικό των σωματικών κυττάρων προκειμένου αυτή να χρησιμοποιηθεί ωε ενεργειακό μέσο.
Η έλλειψη ινσουλίνης οδηγεί σε αυξημένη γλυκόζη στο αίμα και στα ούρα. Τα κλασικά συμπτώματα τα οποία είναι όμοια σε όλους τους τύπους διαβήτη είναι πολυουρία , πολυδιψία , πολυφαγία και παράδοξη απώλεια βάρους λόγω γλυκοζουρίας.
Η συχνότητα του διαβήτη τύπου 1 ποικίλλει από 8 έως 17 ανά 100.000 στη Βόρεια Ευρώπη και τις ΗΠΑ, με την υψηλότερη να είναι περίπου 35 ανά 100.000 στη Σκανδιναβία και την χαμηλότερη να είναι 1 ανά 100.000 στην Ιαπωνία και την Κίνα.
Μοναδική λύση στην αντιμετώπιση του διαβήτη τύπου 1 είναι η θεραπεία με ινσουλίνη, η ανακάλυψη της οποίας, από τους Banding και Best στις αρχές του 20 αιώνα, αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς στην ιστορία της Ιατρικής επιστήμης (εικόνα 1).
Η πιστοποίηση της διάγνωσης του διαβήτη τύπου 1 γίνεται με την μέτρηση των ειδικών αντισωμάτων στο πλάσμα του ασθενούς, ενώ ο συνηθέστερος τρόπος πρωτοδιάγνωσης του είναι η διαβητική κετοξέωση, η οποία αποτελεί μια από τις πιο επικίνδυνες οξείες καταστάσεις στον διαβήτη τύπου 1 και δύναται να οδηγήσει σε διαβητικό κώμα.
Στις μέρες μας με τη βοήθεια των νέων αναλόγων ινσουλίνης, των τεχνολογικά προηγμένων μετρητών σακχάρου υψηλής ακρίβειας, καθώς και των υπερσύγχρονων τρόπων χορήγησης ινσουλίνης – είτε με προγεμισμένη πένα είτε με τη χρήση αντλίας ινσουλίνης – η αντιμετώπιση του διαβήτη τύπου 1 έχει γίνει ευκολότερη από τις προηγούμενες δεκαετίες δίνοντας στους ασθενείς τη δυνατότητα για στενή ρύθμιση, γεγονός το οποίο αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της πρόληψης των διαβητικών επιπλοκών.
Kasper, Dennis L; Braunwald, Eugene; Fauci, Anthony; et al. (2005). Harrison’s Principles of Internal Medicine (16th έκδοση). New York: McGraw-Hill. ISBN 0-07-139140-1.
